I'm here, south of Spain, in a small valley with almond and olive trees, sleeping in a caravan, on a bed covered with mosquito net, so poo of geckos that I share the caravan with don't fall onto my bed. I am surrounded by good hearted people, there is an abundance of everything, I eat ultra healthy food, sweetest fruits from market and vegetables that we grow here. I bath in sun and see, I jump on a trampoline to start the day, later on I sing and play.
I'm living a dream.
1. Żyję we śnie.
Przytkane ucho, nieczyste zatoki, przed oczami farfocle. Odbieram rzeczywistość w zniekształcony sposób bo moje zmysły są przytemperowane przez jakieś coś. Wszystko naokoło wydaje się być jakby mniej realne; co ja mówię, wszystko wydaje się zupełnie nierealne. Niby tak samo wyglądają gwiazdozbiory na niebie, niby ten sam księżyc mi oświetla drogę, niby to samo powietrze z zapachami wypełnia moje płuca, a ja czuję że to jest tylko jakaś niewyraźna kopia tego co już było, to światło, ten zapach i te dźwięki nie są świeże, to jakiś dzień świstaka, choć wydarzenia są w sumie codziennie inne.
2. Żyje we śnie
Podobnie jak zaczynam tęsknić za słońcem dopiero wtedy, gdy zasłoni je chmura, tak zdaję sobie sprawę z tęsknoty za rzeczywistością dopiero, kiedy oglądam świat przez jakiś rodzaj filtra. I właśnie, dla wzmocnienia absurdu, tylko i wyłącznie ta tęsknota zdaje się być prawdziwa.
Więc oglądam świat w lustrze, z zewnątrz spoglądam na siebie i swoje otoczenie, symetrycznie odwrotna nierzeczywistość ma większy sens niż to, co widzę tą oczu parą, po więcej szczegółów na ten temat odsyłam do odpowiedniej lektury, bo przecież wszystko już było.
Lecz nie powstrzyma mnie ta lustrzana niepewność, oglądam tę nierzeczywistość dokładnie, szukam poszlak prawdy. Przykładam głowę do trampoliny, miażdżę sobie nos, ocieram rzęsami o jej czarną siatkę, która pozwala zobaczyć, co jest pod spodem. Widziane przez tę barierę zwykłe chwasty nagle wydają się być tak żywe i ostre.
Z tych samych powodów podglądam słońce przez szmatkę i odbieram kolorowe kulki światła, ale o tym już było.
Dlatego też robię zdjęcia. Dopiero gdy zrobię zdjęcie i porównam je z tym co widzę, jestem pewna że któreś urządzenie przekłamuje - obiektyw kamery, ekran aparatu, moje oko, lub wszystkie trzy. Smutek i satysfakcja w jednym - mam rację, widać różnicę, jest dowód.
Dlatego właśnie noszę moje okulary z żółtymi szkłami. Same zalety: freaky look, kraj/obraz jest przyjemniejszy, i jeszcze takie szkła zapobiegają szybkiemu zestrarzeniu się plamki niebieskiej w oku. Mój mózg ma nonstopową zagadkę z dekodowaniem tego żółtego filtra i nie kmini nad tym, czy to co widzę jest prawdą. Choć właśnie to jest ich prawdziwa funkcja tych okularów - przypominanie że to wszystko naokoło nie jest takie, jakie być się zdaje.
3. Żyję we śnie.
Czasami boję się iść spać, choć w zasadzie z zasypianiem nie mam problemu. Sama decyzja, ten akt woli - teraz idę do łóżka - jest dla mnie wyzwaniem, bo wiem, że całą noc będą śnić mi się sny i większość z nich zapamiętam. Nie masz człowieku wytchnienia, w dzień żyjesz, w nocy żyjesz. Przez ostatni rok śniły mi się budynki, co było mega fazowe, biegałam po pokojach, komnatach, halach, piwnicach i strychach, schodach i ruinach, odkrywając co się w nich znajduje. Teraz coś się zmieniło i moje sny są bardziej różnorodne a sytuacje o których śnię poruszają mnie bardziej, niż te przeżywane na jawie. Praca, podróże, tańce, stres, nauka, zakupy, misje na mieście, latanie na miotle, tulenie, jakieś kłótnie, ostatnio nawet żywego kota kroiłam w kosteczkę, elegancko, nożem i widelcem, a potem dziewczynce zabrałam skręta z zielska i skitelsów. W moich snach wciąż spotykam ludzi których znam, Natalia, Marlena, Miłosz, Lena, Kasia, jeszcze inna Kasia, Janusz. Każdej nocy spotykam pół facebooka znajomych, do tego rozległą rodzinę oraz ludzi których widziałam raz czy dwa razy w życiu. I załatwiamy jakieś zaległe sprawki. Wszyscy są tacy piękni, tacy wyraźni, tacy po swojemu charakterystyczni, wszyscy mi w czymś pomagają, lecz niektórzy wyraźnie na opak. Budzę się i dziękuję że ich poznałam, że mi się przyśnili, uratowali z jakichś tarapatów, poruszyli serce lub nauczyli zachować zimną krew, pomogli coś znaleźć, za to że są sobą i żyją swoją prawdą. Każdego ranka wysyłam blessy do tych pięknych ludzi z życzeniami, by ich historie były dla nich szczęśliwe, by odnaleźli swój spokój a ich życie wypełniła radość i jeszcze więcej miłości.
Jest też takie jedno ciało które wraca, którego nie rozpoznaję po imieniu choć, zdaje się, znam już od zawsze, robi mi się gorąco gdy widzę jak kupuje gorzką czekoladę przede mną w kolejce sklepu na rogu naprzeciwko domu, w którym się wychowałam, i choć to ewidentnie nasz sklep na rogu i domy takie same, to nigdy wcześniej tu nie byłam, skoro on tu mieszka od zawsze na tym skrzyżowaniu w równoległym świecie, a potem już gubimy się w tłumie na paradzie samby z okazji koncertu Majki Jeżowskiej. Budzę się i czuję przyjemny gorąc kołdry, nad ranem w karawanie jest bardzo rześko, by nie powiedzieć że zimno, więc ostatnie godziny śpię z głową pod kołdrą i ogrzewam się ciepłym oddechem. Uchylam rąbek narzuty by ocenić sytuację świetlną na zewnątrz - czy już i jak dawno wstało słońce, czy ja już też powinnam wstawać czy mogę jeszcze przenieść się z powrotem do magicznie realnej krainy snów, czy raczej w tej nierealnie bajecznej dolinie zacząć już działać, pić herbatki, sprzątać garaż i wystawiać owoce do suszenia na słońcu.
4. Żyję we śnie.
Moje myśli, w przeciwieństwie do tego co radzi pan Eckhart, zaprzatają marzenia o przyszłości. Gdzie będzie mój mały domek, jak będzie wyglądał, co z wyposażenia koniecznie trzeba mu zorganizować, co tam będę robić, kto mnie będzie odwiedzał, z czego będę się utrzymywać. Ale nie tylko: mając w buzi jeden kęs czegoś nie mogę się doczekać, kiedy już wezmę następny; co napisze gdy skończę pisać to słowo; co zrobię jak skończę robić to co robię, i tak cały dzień. Ten aspekt snu na jawie mało lubię, bo choć planowanie to moja natura, to ciągłe widzenie przyszłości jest męczące, jednocześnie radosne i smutne - radosne: bo widzę tę przyszłość w różowo- zielonych barwach, a smutne bo jeśli w końcu nie przenoszę się z moją świadomością do teraźniejszości by się nią radować, wiecznie trwać będzie pogoń za czymś tam lepszym, gdzie i kiedy indziej.
5. Żyję we śnie.
I jeszcze tylko jeden wątek, chyba ostatni ale najszerszy, o którym nie potrafię jeszcze pisać: świat rzeczywisty jako Matrix, hologram, niekończące się światło miłości z której przychodzimy i która jest naszym celem, czuje więc tę nierzeczywistość tutaj i myślę o tym co jest prawdziwie, na prawdę prawdziwe, i myślę o tym kim, czym i skąd jestem i mocno, bardzo mocno tęsknię za domem.
